Een feestavond in het hiv-café: veel drukker dan normaal! Ik tel zo'n 30 mannen van verschillende leeftijden, en 3 vrouwen... Later komt er nog een groep jongeren binnen, ze gaan buiten roken en ginnegappen. Allemaal jongens trouwens. Nog één hetero-stel meldt zich, dat brengt de vrouwenscore op 4.
Mannen, vooral mannen die (ook) sex met mannen hebben, zijn tot op de dag van vandaag veruit in de meerderheid onder mensen met hiv. Ook bij hiv-activiteiten is dat zo. Als vrouw ben je al snel in de minderheid. En dan zijn er nog verschillen tussen vrouwen met hiv onderling.
Ik dacht echt dat ik de enige was. Ik dacht: er is niemand zoals ik, een vrouw van mijn leeftijd, een vrouw zoals ik, en dan met hiv, nee, die ga ik gewoon niet vinden. Die bijeenkomst voor mensen met hiv, ik kwam er eigenlijk nog eenzamer en ellendiger vandaan dan ik erheen ging. Zou er ergens een plek zijn waar ik herkenning kan vinden, waar ik me als positieve vrouw thuis kan voelen, die bij mij past?
In de minderheid zijn, wat je mist is misschien wel dit: dat de omringende wereld ook op jou afgestemd is. Dat je je thuis voelt, en geen vreemdeling. Juist als je je al in een uitzonderingspositie geplaatst voelt met je hiv, wordt dat extra belangrijk.