Donderdag 19 mei was het grote Jubileumfeest van ShivA in De Uilenburgersjoel te Amsterdam van 15.30 - 21.30 uur. Ondergetekende was gevraagd om rond 16 uur al aanwezig te zijn, om in een klein groepje te vertellen over de retraites met Shiva. In de middag was er een bijeenkomst voor collega’s en financiers van ShivA. ‘s Avonds zouden meer deelnemers voor het Indonesisch buffet om 18.00 aansluiten waarna we samen zouden feesten.
We liepen door de poort van de sjoel en al op het voorplein was de sfeer gezet. Multiculturele warmte en gelijkheid, een warm bad van positieve vrolijke energie, kracht en liefde. Onder een grote boom werd op kleedjes Eritrese koffie gemaakt en brood gebakken en rondgedeeld. Op het plein stond iedereen in kleine groepjes te kletsen, wachtend op de start van het programma. Het nodigde enorm uit om weer naar buiten te gaan nadat je in de hal je naamkaartje had opgespeld en je jas had opgehangen. Het was gelukkig prachtig zonnig weer na een onweersbui.
Voor mij persoonlijk was het een soort reünie, ik ontmoette direct mensen die ik kende van mijn deelname aan retraites met ShivA. Sommigen van maar twee maanden terug, anderen van zelfs 2014. Al die tijd zagen we elkaar niet meer, maar in deze sfeer klikte het direct weer en was het met iedereen een warm weerzien. Door diezelfde sfeer was het ook heel natuurlijk om met nog vreemden aan de praat te raken. Om half 5 begon in de centrale ruimte Inga Mielitz met het vertellen van een beknopte geschiedenis van ShivA en aandacht te schenken aan de successen van de afgelopen jaren. Zoals het ontstaan van de Positive Sisters, Positive Brothers, het Vangnet en de nominatie voor een Appeltje van Oranje voor de Positive Sisters. Liako Lhekooa vertelde over haar ontmoeting met koningin Maxima bij de uitreiking van de appeltjes.
Ook was er een moment waarin Everdien Hagen, dominee en één van de geestelijk begeleiders van ShivA, aandacht vroeg voor degene die we moeten missen, waarna iedereen een elektrisch theelichtje aanstak en op een groot mooi aidslint op tafel legde. Daarna zongen we onder begeleiding van de muzikanten samen ‘the Rose’ van Elton John. Ik stond vooraan dus geen idee hoe het de rest van de aanwezigen afging, maar ik kreeg van emotie maar twee verzen uit mijn keel geperst. De verbondenheid die ik daar met lotgenoten voelde, maakte dat ik veilig genoeg was om mijn tranen ongegeneerd te laten stromen.
Na een welkome korte pauze werden er groepjes van 8 of 9 mensen gemaakt, heel eenvoudig aan de hand van de kleur van je naamkaartje, lekker efficiënt. In elk groepje zat van elke afdeling van ShivA een representant en ook iemand van de fondsen die het werk van ShivA mogelijk maken. We vertelden ieder wat onze ervaring met en wens voor ShivA is. In ons groepje was één ding heel duidelijk; ShivA moet blijven bestaan en doorgaan met het goede werk in de maatschappij en de community empoweren. Ze is namelijk enig in haar soort. Het 1 op 1 empoweren van mensen met hiv, immigrant of autochtoon op haar eigen spirituele manier door ervaringsdeskundigen in te zetten die weten waar ze het over hebben.
Persoonlijk was dit mijn eerste ervaring met ShivA buiten de kloosterdagen om. Ik had al heel veel over Inga Mielitz gehoord maar haar nog nooit ontmoet, verder dan de verhalen en een foto in haar boek ‘Ik leef posithiv’ ging mijn beeld van haar niet. Ik nam me dan ook voor om kennis met haar te maken voor de avond om was en het lukte me uiteindelijk om na het Indonesisch buffet dat in de kelder van deze prachtige synagoge stond om Inga even een momentje voor mezelf te hebben. Zo kon ik aangeven dat ik heel graag bij wil dragen aan Shiva, maar wonend in Limburg niet weet hoe. Het resultaat van onze korte kennismaking is dit eerste artikel op deze website, de eerste van velen als het goed is.
Bij het eten kwam iedereen elkaar tegen: de mensen die het middaggedeelte hadden meegemaakt en de deelnemers die alleen voor het feest kwamen. Er was de hele dag livemuziek en 's avonds een dj. Na het buffet hebben we staan dansen op Afrikaanse muziek en westerse disco.
Zowel in de centrale ruimte als de kelder bij het buffet hingen prachtige Quilts. Naamquilts ter nagedachtenis aan overleden dierbaren gemaakt in het Namen Project van Shiva dat duurde van 2005-2021. Na beëindiging van het project zijn de quilts aan musea aangeboden en zo hangt een quilt waar één van de andere deelnemers aan de kloosterdagen aan meewerkte voor zijn overleden partner nu in het Museum Europäische Kulturen in Berlijn. Op een grote tafel naast de dansvloer lag een groot doek en verfmateriaal waarmee we een schilderij maakten dat bij Shiva op kantoor komt te hangen. Einde van het feest was om half tien. Ik mocht gelukkig bij een vriend van de laatste retraite in Amsterdam blijven slapen en de volgende dag op mijn gemak weer met de trein terug naar Limburg. Dank voor je gastvrijheid, zonder jou had ik dit geweldige feest moeten missen. Dan had ik niet die geweldige krachtboost gekregen en nu niet voor de website geschreven. Van mij mag dit feest veel vaker.
Nicole Verwijst
