Moederschap is mijn achilleshiel
Wat mij kracht geeft? ..... Ja, het klinkt raar, maar mijn kinderen. Die geven me kracht. Ik heb het wel eens met ze gehad, vooral op dagen dat ik me niet echt lekker voel, maar als ik ze dan 's avonds in bed heb, en ik ga ze nog even instoppen, die slapende koppies.... Voor hun ga ik door.
Moederschap. Niet alle vrouwen verlangen ernaar, niet iedereen begint eraan, het is geen vanzelfsprekendheid, maar toch.... Voor veel vrouwen staat moeder zijn of moeder worden wel heel centraal in hun leven. De passie die je voelt voor je kind, de onlosmakelijke en onvoorwaardelijke verbondenheid. Het leven dat je gekregen hebt weer doorgeven.
Soms is het vanzelfsprekend dat je kinderen krijgt, voor anderen is het een keuze die bewust gemaakt wordt. Het verlangen naar een kind, zwanger worden, kan bijna alles omvattend zijn. Het idee dat het niet zou kunnen lukken is voor veel vrouwen een schrikbeeld.
Een van de dingen die als eerste door me heen ging, toen ik hoorde dat ik hiv had, was: zou ik nou nog wel moeder kunnen worden? Wat een opluchting was het toen ik hoorde dat dat wel kan, en veilig voor mijn kind! Ik werd inderdaad zwanger en kreeg in het ziekenhuis uitstekende begeleiding. Mijn dochter werd helemaal gezond geboren, een wolk van een baby, helemaal perfect..... Ik moest zo huilen en ik was zo gelukkig.....
Toen Jaimy net geboren was werd ik bijna verpletterd door het besef dat ik nu moeder was. De liefde, die je overspoelt, maar ook een enorm verantwoordelijkheidsgevoel. Hij was zo kwetsbaar en klein, er kon van alles gebeuren. Ik realiseerde me dat heel sterk: nu ben ik niet meer alleen voor mezelf verantwoordelijk, maar ook voor hem.
Je wilt zo goed mogelijk voor je kinderen zorgen, hen alles meegeven wat ze nodig hebben in het leven. Jouw eigen problemen, daarmee wil je ze niet belasten. Ook niet met je hiv. Maar dat is gemakkelijker gezegd dan gedaan.
Ik was een tijdlang zo moe, het ging niet helemaal goed met de medicatie toen, en ik was ook bang en bezorgd. Natuurlijk hadden de kinderen daar last van. Ik kon het soms gewoon niet opbrengen om echt aandacht aan ze te besteden.
Toen we in die nieuwe buurt gingen wonen, en ik zwanger was van Willem, heb ik echt helemaal niemand verteld van mijn hiv. Ik dacht, nee, dat kan ik niet maken. Wie weet of mijn kindje er later last van zou krijgen, als mensen het wisten. Dat andere kinderen niet met hem mochten spelen bijvoorbeeld, of dat ze van hun ouders hier niet thuis mochten komen. Achteraf was dat denk ik wel een goede keus. Er zijn natuurlijk allerlei hele leuke mensen die er prima mee om zouden kunnen gaan, maar het hoeft er maar één te zijn die dat niet kan. Maar nu Willem wat groter wordt, begint hij zelf ook dingen van mijn hiv te merken - de controlebezoeken, de pillen, de strakke tijdschema's. Soms stelt hij vragen daarover. Ik houd het nog af, maar ergens zal ik het hem een keer moeten gaan vertellen. Maar wanneer, en hoe?
Hoeveel vrouwen we al niet met deze vragen hebben zien worstelen..... Vooral dat: hoe vertel ik het mijn kinderen? Wie van jullie wil haar ervaringen hiermee delen, en zo andere vrouwen wat laten zien van hoe jij het opgelost hebt? Schrijf het eens op, en laat het lezen aan anderen. Dat kan op deze site, via deze link.