Je verbonden voelen, je alleen voelen
Samen leven, met je familie, partner, vrienden, kennissen, buren.... Erbij horen, je verbonden, geborgen en thuis voelen, geaccepteerd, erkend, gewaardeerd. Van levensbelang en voor veel mensen vanzelfsprekend, maar eigenlijk ook zo bijzonder.
Die vanzelfsprekende verbondenheid kan je verliezen als je hoort dat je hiv hebt.
Je weet nooit zeker hoe mensen erop reageren. Schrikken ze zich rot, denken ze dat je doodgaat of gevaarlijk besmettelijk bent. En gaan ze je daarom uit de weg? Of beginnen ze meteen te vissen naar je seksleven?
Laatst stond ik thuis op de bus te wachten, komt er iemand aan die ik ken van het hiv-café. Hij begon meteen met me te praten, en vroeg me wanneer ik weer naar het café kwam. Misschien stom, maar ik wist me geen raad. Straks begrijpen mensen om ons heen waar we het over hebben, dacht ik. Misschien is er wel iemand bij die weet wie ik ben of waar ik woon...
Je leeft met een geheim, en elke keer opnieuw moet je afwegen of je het vertelt, wanneer, hoe en waarom. Voor je het weet staat je hiv tussen jou en andere mensen in.
Ik loop er niet mee te koop, dat ik hiv heb. Ik vertel het niet zomaar aan iedereen. Maar als iemand ernaar vraagt, dan lieg ik er ook niet om.
Dat was wel anders hoor, in het begin! Ik scheet in mijn broek, ik durfde bijna de deur niet meer uit, zo bang was ik dat mensen het aan me zouden merken. Echt, ik was zo eenzaam....
Dat heb ik gelukkig kunnen doorbreken.
Sommige mensen ben ik door mijn hiv kwijtgeraakt. Ik dacht dat het mijn vrienden waren, maar nu weet ik pas wie echt mijn vrienden zijn!
Je hiv kan je helpen om te onderscheiden wie echt belangrijk voor je zijn, wie je echt waarderen om wie je bent, met alles erop en eraan.
Jezelf aanvaarden
Soms is het vooral de angst voor afwijzing die je tegenhoudt om met mensen die belangrijk voor je zijn over je hiv te praten. Vaak zit dat meer in jezelf dan in de ander. Als je jezelf niet kunt aanvaarden, helemaal, met hiv en al, dan denk je dat anderen dat ook niet zullen doen. Dan denk je misschien van diep binnen dat je hun trouw, vriendschap en liefde niet waard bent.
De kunst is om deze stap te maken: jezelf te aanvaarden.
Voor mij kwam het besef dat ik mezelf kon aanvaarden echt als een schok. Ik weet het nog goed, ik luisterde naar een liedje van Alanys Morisette: that i would be good. Toen pas drong het tot me door. Dat ik mezelf goed kon vinden, wat er ook met me gebeurde. Dat ik OK ben, dat ik er mag zijn. Zomaar. Zonder iets te hoeven bewijzen. That I would be good.
Zo maak je jouw waarde niet afhankelijk van wat anderen van je vinden. Het is ook goed om mensen op te zoeken die je aanvaarden om wie je bent. En voor als je in god gelooft: ook god houdt van ons zoals we zijn, ongeacht wat anderen daarvan vinden.
Het vraagt wel wat van je. Elke keer dat je echt contact wilt maken, moet je zo sterk in je schoenen staan dat je je bloot durft te geven.
Zit ik daar te stotteren en te stamelen tegen die hele leuke man, die té leuke man, het hele verhaal over hiv en zo, en hij zit geduldig te wachten tot ik uitgepraat ben. 'OK', zegt hij, 'was dat alles? Maar dat wist ik toch al?'. Nou, dat wist ik dus niet! Voor hem maakte het echt niets uit.
Het leert je wie echt belangrijk is voor jou, hoe het voelt om contact te hebben met iemand die jou waardeert om wie je bent, met alles wat er is, ook je hiv. Het leert je dat je er mag zijn.