Denk er om, gezond leven, en goed voor jezelf zorgen! Dat advies krijg je geregeld als je hiv hebt. Ook wij zeggen het regelmatig.... Wat maakt toch dat het soms zo moeilijk is om dat ook te doen?
Ik doe wel mijn best, maar vaak breng ik het niet op. Gezond eten bedoel ik. Als ik dan weer boodschappen moet doen, of voor mezelf koken.... Het is maar goed dat er diepvriespizza's bestaan.
Ja, ik drink toch wel eens teveel. En blowen doe ik ook. Anders houd ik het niet vol.
De moeite waard
Iedereen kan wel beredeneren dat gezond leven belangrijk is, argumenten zijn er zat te vinden, en anderen laten je dat ook weten. Maar voor wie of waarom doe je het uiteindelijk? Het gaat er toch om of je jezelf, je eigen leven de moeite waard vindt om er goed voor te zorgen. Je eigen leven, jezelf te koesteren en te verwennen.
Ik moet helemaal opnieuw beginnen, en ik weet niet waar te starten. Bij elkaar ben ik toch anderhalf jaar erg ziek geweest, voordat de diagnose gesteld werd. Mijn werk ben ik zo kwijtgeraakt, en de vriend die ik daarvoor had zat niet te wachten op een zieke, zwakke partner. Ik heb er ook een flinke schuld aan overgehouden. En nu moet ik opnieuw beginnen? Nou, je mag het best weten, soms denk ik: waarom zou ik? Voor mij mag het vandaag wel afgelopen zijn. Niet dat ik mezelf wat aan zou doen, maar of ik het nou erg zou vinden.... Nee. Eigenlijk niet.
Zin in je leven
Hiv hebben kan je leven zo op zijn kop zetten dat je kwijt bent wat de zin ervan ook alweer was. Je leven met hiv lijkt onmogelijk, betekenisloos, heeft geen aantrekkingskracht. Waar is de uitweg?
Ik lag daar in dat ziekenhuisbed, ik kwam langzaam bij. Verkeersongeluk gehad, met de motor. De verpleegkundige buigt zich over mijn bed en zegt: 'Dat was kantje boord mevrouw. U was er bijna niet meer geweest.' Als ze weg is, dringt het ineens tot me door. Tranen lopen langs mijn wangen op het kussen. Ik denk: maar ik wil leven! Eigenlijk was dat het moment waarop ik aanvaardde dat ik hiv heb, en dat ik met die hiv wil leven, en ga leven. Sindsdien gaat het beter met me.
Ik was alle hoop kwijt. Ik had gehoord dat ik hiv heb, en ik was zo bang dat anderen erachter kwamen. Ik durfde het huis bijna niet meer uit. Tot ik bij mijn hiv-consulent een Positive Sister ontmoette. Ik geloofde mijn ogen niet. Ze zag er zo gezond en sterk uit. Ik vroeg haar; jij, heb je echt hiv? Ze vertelde me over haar leven, haar man, haar kind... Toen dacht ik: wat zij kan, kan ik ook! Vanaf die dag ben ik zelf weer aan het werk gegaan om iets van mijn leven te maken.
Ik heb 25 jaar hiv. Ik ben veel ziek geweest en ben er telkens weer bovenop gekrabbeld. Dat ik een gezonde dag heb, dat is het belangrijkste. Zo dacht ik vroeger niet. Ik wilde huisje, boompje, beestje, en een dikke auto. Maar nu weet ik dat dat alleen maar materiaal is. Die levenswijsheid heb ik mooi wel aan mijn hiv te danken!
De uitweg is daar: je eigen leven aanvaarden en omarmen. Met hiv en al: 'míjn leven'. Als je (weer?) betekenis kunt geven aan je leven, is dat ook de sleutel tot goed voor jezelf zorgen.