Ik kom uit een liefdevol gezin. Ik woonde aan het strand. Ik kijk met plezier op mijn jeugd terug. Het was een gastvrij, gezellig gezin. Iedereen kon altijd aanschuiven. Ik keek op naar mijn ouders, dat zij het zo konden doen. Later wilde ik mijn eigen gezin hebben, míjn familie, zoals mijn vader. Verantwoordelijk, vrijdenkend en tolerant. Maar ik kon niet op tegen de standaard van mijn ouders.
Toen ik 14 was, werd ik verkracht op het strand. Daardoor verloor ik mijn zelfvertrouwen. Ik ontdekte ook in die tijd dat ik homoseksueel was.
Toch ben ik 24 jaar getrouwd geweest en heb ik drie kinderen. Maar ik slaagde er niet in om de beste vader van de wereld te zijn. Ik en mijn vrouw konden gelukkig wel goede vrienden zijn. Totdat de druk te groot werd. Ik kreeg destructieve neigingen. In die tijd liep ik ook mijn hiv op. En ik verloor in die periode mijn partner, mijn vader, mijn vrouw en mijn jongste zoon. Dat was te veel.
Uiteindelijk kreeg ik mijn waardigheid terug. Ik besefte, dat ik toen als vroege puber niets kon veranderen aan wat er is gebeurd, maar dat ik nu als volwassene wel weet dat wat toen met me gebeurde achter me kan laten en dat ik er zelf geen schuld aan heb. Al die jaren heeft die verkrachting mij in onbalans gebracht, waardoor ik geen goede keuzes kon maken. Nu kan ik eindelijk weer van mezelf houden. En ik wil graag anderen helpen. Een relatie zoek ik niet echt. Heel lang heb ik gedacht dat ik dat miste. Maar waar ik vooral behoefte aan heb is vriendschappen om de mooie dingen van het leven te delen en elkaar te steunen in moeilijke tijden. Binnenkort word ik opa. Daar kijk ik heel erg naar uit. Een nieuwe fase in mijn leven die voor het eerst niet bepaald zal zijn door wat er ooit met me is gebeurd. Ik heb het gevoel dat ik na veertig jaar onbalans eindelijk helemaal mezelf ben, niet alleen maar besta als een acteur in een rollenspel maar dat ik echt leef. Rijkelijk laat, maar er is nog tijd genoeg om volop van het leven te kunnen genieten.